Resistencia, la Ciudad de las Esculturas

Voor de volledigheid van mijn reisverslag: een terugblik op Resistencia (scrol rustig verder als je wilt).

Tijdens de busreis vanuit Salta zat ik helemaal voorin de bus naast Ale, een jongen uit Posadas die 2 weken bij vrienden op bezoek was geweest en een politie-opleiding volgt. Ik was zoo moe de eerste uren dat ik met moeite m’n ogen kon openhouden. Gelukkig was het landschap weinig spectaculair (eigenlijk wil ik geen moment missen). Na het avondmaal zocht ik achterin de bus een ruimere hang/slaapplek, waar de vloer zeiknat was van een lekkend airco-systeem. Rond middernacht gluurde ik door de gordijntjes naar buiten en zag ik in een onbeduidend dorpje een groot feest in de openlucht: tientallen mensen dansten en op het podium bespeelde een man zijn accordeon. Wat was ik daar graag uitgestapt... Het leek een surrealistische droom, omdat ik in de bus niets van de muziek kon horen, alleen het geluid van de airco.
Na enkele tussenstops (tot ver midden in de nacht) arriveerden we om 05.15 uur bij het busstation van Resistencia. Daar nam ik in alle vroegte een taxi naar 2-sterrenhotel Gran Hotel Royal (stel je hier niet te veel bij voor), waar ik in de confitería mocht wachten tot er een kamer beschikbaar zou zijn. Na een koude douche (even later legde een jongen me uit hoe ik de warmwaterkraan moest opendraaien) heb ik in een belwinkel wat mails verstuurd en alsnog m’n bankpasje laten blokkeren.

Nu kon m’n citytrip door Resistencia beginnen! Deze stad heeft een ambitieuze vrouwelijke burgemeester (Ing. Aída Auala), die - zo las ik in een folder - allerlei initiatieven heeft ontplooid om het stedelijke sociaal-economische en culturele leven op te krikken. Zo wordt de hele stad gepromoot als één groot openluchtmuseum: verspreid in parken en op straten en pleinen staan meer dan 430 sculpturen. Ook vindt hier jaarlijks in juli een Bienal Internacional de Escultura plaats. Met een Nederlander in de jury. ¡Juntos por la ciudad que queremos! is de politieke leuze van mevrouw Aauala ('Samen voor de stad die we ons wensen').
In het park Plaza 25 de Mayo verwelkomde architect Luis Alejandro Gusberti me overallerhartelijkst bij het piepkleine toeristeninformatiecentrum. Ik mocht hem met alle plezier bellen voor een persoonlijke rondleiding door de stad :-) Op zijn verzoek ging ik eerst naar Museo del Hombre Chaqueño “Prof. Ertivio Acosta” over de vroegste geschiedenis van het arme en vochtige Chacogebied, waarvan Resistencia de provinciehoofdstad is.


Daarna bezocht ik het museum/kunstcentrum El Fogón de los Arrieros (het kampvuur van de veedrijvers). In 1943 richtten de beeldhouwer Juan de Dios Mena en Aldo Boglietti hier een club op waar men luisterde naar verhalen en gedichten en samen liedjes zong. Eind jaren zestig van de 20e eeuw volgden er creatieve workshops, waarvoor de internationale deelnemers in natura mochten betalen. Zo ontstond in de afgelopen decennia een bonte verzameling objecten en kunstwerken uit de hele wereld en groeide El Fogón uit tot een belangrijk artistiek centrum.


Hierna ben ik moe afgedropen (slapen in de bus lukt niet echt) voor een hotelkamerlunch van stokbrood met salami en drinkyoghurt. Na een siesta begon ik iets uitgeruster aan de vervolgwandeling. Hiervan zal ik jullie de details besparen, maar ik wil nog even kwijt dat ik opnieuw in een demonstratie terechtkwam. Tegen justitie dit keer. Bij het edificio del Consejo de la Magistratura werden politiemensen bekogeld met eieren en agressief toegezongen. De volgende morgen zag ik op een foto in de lokale krant dat enkele betogers gewond waren geraakt. Ik was net op tijd weggegaan toen de sfeer me te grimmig werd.


Hierboven: een poster in de hal van een vakbondskantoor, waarop Juan Perón als een held wordt herdacht. Binnen hing ook een zwartwitfoto van Evita aan de muur. Onder: het blijft smullen, die oude bakbeesten en gekleurde gebouwen.