Brrr, hace mucho frío!

Tekst volgt snel! Even opwarmen :-)

Zoooo, terwijl de lucht boven Córdoba vandaag (zondag) weer stralend blauw is, kan ik jullie vertellen dat de temperatuur gisteren even het nulpunt bereikte. Moet je nagaan, afgelopen woensdag was het hier nog warmer dan 40 graden!

Met een klein gezelschap uit Argentinië, Spanje, Engeland, Brazilië en Frankrijk hobbel ik in de stromende regen over een toeristische route die normaal gesproken vast prachtig zal zijn, maar ons zicht is op z’n zachtst gezegd ietwat beperkt. Alleen de voorruit is niet continu beslagen. Laaghangende bewolking, mist en natte sneeuw beschermen de Traslasierra vallei en vakantiestadjes nog beter tegen onze nieuwsgierige blikken. Het landschap doet de naam van onze gids werkelijk eer aan: Soledad (eenzaamheid, verlatenheid).
Maar ik durf niet te klagen: sinds april heeft het in deze regio niet meer geregend en heerst in veel dorpen een alarmerende ‘fase rood-situatie’ wegens watergebrek. Dat is duidelijk te zien in Villa Carlos Paz, dé badplaats van Midden-Argentinië. Als ik Soledad en mijn eigen reisgids mag geloven, komen in de zomer honderdduizenden Argentijnen hun vakantie vieren in dit stadje van 45.000 inwoners. Aangetrokken door de rotsen, stranden en vele activiteiten rondom het kunstmatige meer San Roque. Klein probleempje: het meer is vrijwel opgedroogd. Als wij erlangs rijden, liggen de plezierboten, catamarans en trapfietsen werkeloos op de bodem te wachten op nattere tijden.

Hierna gaan we naar een hoogte tussen de 1900 en 2300 meter. Onze chauffeur laat de puntos panoramicos langs de weg voor wat ze zijn, en in plaats van rondcirkelende condors boven de 800 meter diepe bergkloof Quebrada del Condorito zien we vanuit Hotel Cóndor (tevens informatiecentrum van dit nationale park) wat duiven en ander klein grut op de veranda rondscharrelen. Gelukkig zijn de grootste vogels van Zuid-Amerika – met een vleugelwijdte van zeker 3 meter – alsnog in volle glorie te bewonderen op tientallen foto’s.


En een paar uur later zie ik 2 merkwaardig platgevouwen exemplaren hangen in Museo Rocsen, temidden van andere opgezette vogelsoorten die helemaal in het niet vallen bij hun reusachtige, onfortuinlijke broeders. Ik had al gelezen over dit bizarre museum, vlakbij het artiestendorpje Nono. Hier bouwde de Franse attaché en antropoloog Juan Bouchon met zijn zoon en vrienden een enorme loods voor alle voorwerpen die hij sinds de jaren vijftig in de hele wereld heeft verzameld. Volgens de laatste inventarisatie uit 2003 omvat zijn bonte collectie 20180 voorwerpen. Na een rondgang in de loods duizelt het me bijna: mensen- en dierenskeletten, natuurstenen, antiek speelgoed, insecten, kleding, munten, voertuigen, meubels, sieraden, koraal, oude radio’s, telefonie- en fotoapparatuur, you name it and Monsieur Bouchon collects it! Zijn museum heet dan ook eigenlijk ROCSEN - Museo Polifacético (het museum van de veelzijdigheid). En de 49 bekende figuren uit onze geschiedenis die de voorgevel sieren, ontwierp hij zelf:


Veel groetjes van Selma, die inmiddels echt wel weer naar de Hollandse gezelligheid verlangt (zet de chocomel maar klaar!) en zich geestelijk en lichamelijk probeert voor te bereiden op de naderende winterkou! Nog even een uitstapje naar Montevideo in Uruguay, dan terug naar Buenos Aires en het is zover…

Wie had dat gedacht? Een sneeuwpopje in Argentinië.