Stuck in Posadas

Stapje terug in de tijd: na een tweede bezoek aan de Iguazú-watervallen op maandag 13 november heb ik genoeg vocht zien stromen en verlaat ik deze uithoek in het noordoosten des lands. Rond middernacht arriveer ik in de grensstad Posadas, die met een 3 kilometer lange hangbrug is verbonden met Encarnación (Paraguay). Tevens hoofdstad van de kleinste provincie van Argentinië, Misiones.
Mijn vermoeden dat er nog nachtbussen vertrekken naar Córdoba is onjuist, het busperron is akelig leeg. Een vriendelijke taxichauffeur loodst ons routineus langs een groepje agressief blaffende zwerfhonden dat hardnekkig om de auto heen blijft rennen (brrr) en zet me af bij Residencial Colon. De oude nachtportier reikt me een flinterdun, nauwelijks absorberend handdoekje aan en legt het douchesysteem uit. Schakelaar naar beneden: warm water, schakelaar naar boven: koud water. Dinsdagochtend koop ik meteen een busticket naar Córdoba en heb ik tot 16 uur de tijd om in Posadas rond te slenteren.


Vanaf het centrale Plaza 9 de Julio met een geinige en kleurrijke kathedraal loop ik naar Bajada Vieja, een van de oudste wijken van de stad. De eerste houten huisjes dateren uit 1870 en liggen bij de haven tegen een heuvel aan. In 1912 werd een spoorlijn van Posadas naar Buenos Aires aangelegd, waarna veel immigranten uit Polen, de Oekraïne, Libanon en Syrië hier kwamen wonen.
Een knappe groenteboer spoelt mijn glanzende appel af onder de kraan (vaarwel pesticiden) en we kletsen even over de corruptie en armoede die deze regio plagen. Wat later complimenteer ik een bejaarde vrijwilliger in het historische Museo Regional Anibál Cambas met het in mijn ogen mooie oude gebouw (dat heerlijk nostalgisch muf ruikt). Hij vindt het vooral jammer dat er geen geld is voor een opknapbeurt.


Terug op Plaza 9 de Julio is de siesta ingetreden en heerst er rust. Een paar jongens zingen en tokkelen wat op een gitaar, de vogeltjes fluiten, en deze meneer in het gips ligt vrolijk te telefoneren!


Met taxichauffeur Luis Jaquet die me naar het busstation brengt, heb ik een kort en amusant gesprekje waarin we onder meer vaststellen dat zijn vrouw op mijn leeftijd al oma was! Hij was 16 en zij 13 toen ze elkaar ontmoetten en zij zwanger raakte (het ontbrak/ontbreekt hier nogal aan fatsoenlijke seksuele voorlichting), en hun eerste zoon kreeg zelf een kind toen zij pas 34 was...
De busrit van pak 'm beet 18 uur en 1211 kilometer lang naar Córdoba (er wordt niet erg hard op het gaspedaal getrapt) voert door een landschap van weilanden, graanvelden, bossen, kromme paaltjes met prikkeldraad, estancias, moerassige poelen, elektriciteitsmasten en talloze wegkapelletjes. Terwijl we de zonsondergang tegemoet rijden en Harrison Ford weer eens een norse kapitein in een duikbootfilm speelt, geniet ik van alles dat langzaam aan mij voorbijzoeft: slierten trekvogels, stofsporen achter traktors, afgedankte Dukes of Hazard-auto's en trucks rondom simpele huisjes met veranda's, mensen op houten schommelstoelen, reusachtige kippen en roofvogels, een enkele fietser of gaucho die huiswaarts keert, kleine bananen-, palmboom-, bamboe- en maïsplantages. En niet te vergeten de honderden koeien en paarden in wit-, bruin- en zwarttinten die lopen te grazen op de vruchtbare pampagrond. Rond half 8 wordt het echt donker en zie ik zo nu en dan een kampvuurtje of lamp op een woonerf. Via Corrientes (hieronder) zakken we in de nacht verder naar het zuidwesten af.