Falklandoorlog-veteranen

Laatste foto's van gisteren: ik ben de demonstratie gevolgd naar het Plaza del Congreso. Daar ontmoette ik 2 veteranen uit de Falklandoorlog. Zij staan hier dagelijks om publieke aandacht te vragen voor de slechte behandeling van de ongeveer tienduizend soldaten die in 1982 een nederlaag leden tegen de Britse legermacht. De Argentijnen noemen de Falklandeilanden hardnekkig de Malvinas, en beschouwen deze als nationaal territorium. Officieel is deze archipel echter al/nog steeds in handen van de Engelsen sinds zij deze in 1833 veroverden.

Marcos Toledo (links) en Carlos Acuna (rechts en hieronder). Als ik ooit terugkom op deze plek, ga ik mate drinken met Marcos (jaja). Overigens vertrek ik vandaag - donderdag - per nachtbus naar San Juan en zullen de hotels met draadloze internetfaciliteiten minder wijdverbreid zijn. Vandaar dat ik me nu nog even flink uitleef met posts. Hoop jullie snel weer te verblijden met berichten uit de provincie. Ciao, ciao, hasta luego!

Demonstratie

Helaas niets gemerkt van de ophef rond Perón's herbegrafenis buiten de stad (kom nog niet echt toe aan het volgen van het nieuws in de krant of op televisie), maar gistermiddag was het wel raak op het kruispunt van Avenida de Mayo en Avenida 9 de Julio. Een verzameling van linkse groeperingen (de meeste demonstranten zijn zichtbaar afkomstig uit de armere wijken en steken schril af bij de zakenmensen die zich naar huis spoeden) houdt een protestmars tegen de verdwijning van een kroongetuige in een proces tegen militairen die terechtstaan voor hun martelpraktijken in de Vuile Oorlog. Twee dagen voor ik uit Nederland vertrok, stond hierover een artikel in NRC Handelsblad, heel raar om hier nu middenin te staan. Kreeg kippevel toen ik een pamflet kreeg van een actievoerster.



Should I stay or should I go? Deze gemaskerde mensen met stokken voorspellen weinig goeds, maar het tafereel ziet er grimmiger uit dan het is. Als de stoet in beweging komt, zie ik dat zij - bijna allemaal puberjochies - als taak hebben om het gehaaste autoverkeer tegen te houden bij het oversteken van kruispunten. En de politie - deels in burger - staat er ontspannen kletsend bij te kijken, dus ik besluit te blijven en voel me een heuse journaliste terwijl ik heel veel foto's maak. Een undercoveragent (sportief gekleed op mountainbike) waarschuwt me toch om m'n camera te verstoppen. Maar als ik naar alle goedbedoelde waarschuwingen moet luisteren, kan ik geen kant meer op in deze stad.

Academia Nacional del Tango

Een wandeling over de Avenida de Mayo is een waar genoegen: sierlijke panden uit vervlogen tijden en veel stalletjes en terrasjes op de stoep. Ik bewonder het interieur van de nationale tango-academie (nr. 833).


Wat een geluk: drie dames zijn aan het repeteren (helemaal achter zie je ze staan) en zingen en spelen de sterren van de hemel. De museumbewaker en ik zijn de enige toehoorders. Bijzonder moment. Uitroepteken. Uitroepteken.


Ik smul van de museumcollages en mag bij vertrek zelfs een kijkje nemen in de Salon Pascual Contursi, de werkkamer van de Academievoorzitter. Tja, de deur stond open en ik kon het niet laten... Heb het netjes gevraagd. Nog meer persoonlijke herinneringen aan hoogtepunten uit de tangogeschiedenis.


Afdaling via het art-nouveau-trappenhuis met ouderwetse liftkooi.

Obelisco en Plaza de Mayo

Woensdag was het zover: de Obelisco - die ik al wel vanuit een stadsbus had gezien - werd aan een nadere inspectie onderworpen. Een beroemd icoon in het midden van de breedste straat van de stad, Avenida 9 de Julio. In 1936 hier neergezet vanwege het vierhonderdjarig bestaan van Buenos Aires en 67 meter hoog.
Zittend op mijn reisgids (bovenop een bloedheet metalen bankje) heb ik intens een vette dosis uitlaatgassen ingeademd en de verkeerschaos op de 12 (!) rijbanen tot mij laten komen. Schuin aan de overkant lonkte het historische operagebouw Teatro Colón, maar door de hitte en een beetje murw van al het lawaai kon ik me er niet toe zetten om de straat 'helemaal' over te steken. Ach, heb ik nog iets te doen aan het einde van mijn reis.


Via een drukke winkelstraat naar een andere must see: het plein van de Dwaze Moeders, Plaza de Mayo. Hier wilde de vriendelijke souvenirverkoper Gabriel Cerpico graag met mij op de foto. Nee, het was echt niet andersom! Dat ik even fanatiek met de Argentijnse vlag mocht wapperen, vond ik natuurlijk een prettige bijkomstigheid. Viva Argentina!


Serieuzere kost: een bezoekje aan Casa Rosada, het presidentieel paleis uit 1884. Je kent vast de filmopnamen van een zwaaiende Madonna, eh Evita vanaf het balkon. De roze kleur is in de negentiende eeuw gekozen als compromis tussen de Federalisten (roodhemden) en Unitarios (withemden).


Aan Plaza de Mayo staan nog meer beroemde stenen kolossen: El Cabildo (een Spaans koloniaal gebouw waar eens de gemeenteraad zetelde en op 25 mei in 1810 de eerste - voorlopige - eigen regering werd gevormd) en Catedral Metropolitana (een imitatie van paleis Bourbon in Parijs). Rechts in de zijkapel bewaken soldaten (granaderos) met de blik op oneindig het marmeren mausoleum van de grote bevrijder San Martín.