Eerste indrukken van Salta
Quebrada de Cafayate
Zaterdagmiddag volgde een excursie door de Quebrada de Cafayate. Een kloof in het dal van de río de las Conchas met waanzinnig mooi gevormde en gekleurde rotsformaties en diepe inhammen. Man o man, eigenlijk niet te beschrijven welk een overweldigend natuurschoon ik nu weer te zien kreeg. Hierbij een kleine selectie:
De jongste hostalbroer en zijn grappige hondje waren onze tourguides.
Toen we een riviertje overstaken om een prachtige inham te bekijken, passeerde deze mevrouw te paard. Ze is de eigenaresse (dueña) van dit specifieke stukje grond, zo vertelde onze gids. De hele omgeving is in handen van diverse rijke dueños, die hoofdzakelijk in Buenos Aires wonen.
Dit was voor mij het onbetwiste hoogtepunt van de tocht. Mede dankzij de dreigende wolkenluchten en naderende zonsondergang veranderden de kleuren en schaduwen op de rotsen, eigenlijk wilde ik niet weg van deze plek. Wat zou het fantastisch zijn om hier wild te kamperen.
Na wederom een goed avondmaal met (te veel) wijn en bier kon ik niet zo goed slapen, en met een suf hoofd en een paar muggenbulten rijker stapte ik zondagochtend in de bus naar Salta. Opnieuw met Martin, die toch echt niet mijn esposo of novio is, wat de Argentijnen maar niet lijken te (willen) begrijpen. Toen ik in Salta bij een hostal naar een privékamer vroeg, kreeg ik alleen een cama de matrimonio gepresenteerd. Bij het volgende hostal besloten we apart van elkaar naar binnen te gaan, om mijn kans op een eigen kamer te vergroten, hihi. Uiteindelijk is Martin op een gedeelde kamer beland en ik iets verderop in het wat luxere Hotel Petit. Ooh, ik voelde me een prinsesje met m’n eigen badkamer, wat kan gewoon comfort toch decadent lijken. 
Naar Cafayate, stad van de witte wijn
Hoe langer ik onderweg ben, hoe sneller de dagen voorbij vliegen, en hoe meer indrukken in mijn hoofd rondspoken. Dus voor mijn eigen bestwil (‘schrijf het van je af’) en jullie leesgenot pak ik de draad op bij mijn vertrek uit Tucumán, afgelopen vrijdag.
In de middag nam ik de bus naar Cafayate, gelegen in de provincie Salta in een kurkdroog en warm gebied. Perfecte omstandigheden voor witte wijnen, en bodegas (wijnhuizen) om die te proeven zijn er dan ook in overvloed. Onderweg veranderde het landschap van subtropisch groen bos in kale, dorre heuvels in vele bruintinten, spaarzaam begroeid met cactussen. En uiteindelijk kwamen de wijnplantages in zicht.
Toen mijn tijdelijke reisgenoot Martin uit Zwitserland – we volgen toevallig dezelfde route – en ik aankwamen in Cafayate, regende het aanbiedingen van spotgoedkope hotelletjes. Ik waande me even weer op interrail in 1992. Gaar van de lange rit lieten we ons als makke schaapjes in een minibusje meevoeren naar Hostal El Balcón, in een mooi groot huis met dakterras. Gerund door een familie van 4 bijdehandte broers en 2 zusters. Er was alleen nog een kamer met 3 stapelbedden vrij, en we gingen ieder discreet in een andere uithoek liggen. Maar daarvoor werd nog wel even de eerste fles witte wijn geproefd tijdens een laat avondmaal in de buitenlucht. Van Bodega Etchart, afkomstig van de torrontés-druif. Heerlijk!
Zaterdag heb ik de zonsopgang meegepikt op het dakterras, en aan de ontbijttafel andere reizigers ontmoet uit Nederland, Frankrijk, Duitsland, Australië en Nieuw-Zeeland. Wel gezellig zo’n hostal en erg komisch dat de voertaal van dit internationale gezelschap hoofdzakelijk Spaans was. Om 11 uur stond een gratis wijnproeverij op het programma (en dat voor slechts 4 euro per nacht, inclusief ontbijt). Met een klein groepje bezochten we 2 bodegas en een boederij waar geitenkaas wordt geproduceerd. Na afloop bereidden deze lui gezamenlijk een lunch en mocht ik aanschuiven (met als tegenprestatie: de afwas).
