Coca y Torta

Hier zijn de verschillend gekleurde rotslagen en (met enige moeite) het kerkhof van Maimará te zien waarover ik eerder schreef:


Op de terugweg probeerden enkele van mijn vrolijke excursiegenoten hun in Humahuaca gekochte cocablaadjes uit. Ik mocht ook een portie van deze naar spinazie smakende blaadjes proeven. Onze gids Edgar adviseerde om hooguit 5 blaadjes te nemen en zeker 30 minuten te wachten met kauwen, omdat onze magen anders van streek zouden kunnen raken. Niks van gemerkt (evenmin van het opwekkende effect). Volgende keer toch maar een overdosis nemen :-)


Vlak nadat we de Steenbokskeerkring waren gepasseerd, hielden we temidden van subtropische bossen een laatste stop bij een kunstmatig meer en tot mijn/onze verrassing stond opeens de champagne klaar bij de truck. En dat niet alleen, speciaal voor mijn 35e verjaardag hadden Edgar en chauffeur Sergio een hartvormige (hihi) taart gekocht die ik - bloos, bloos - heel onhandig in stukken heb staan snijden. Wat een verwennerij!
's Ochtends had ik ook al felicitaties ontvangen en ben ik zowel in het Engels als Spaans toegezongen.



¡¡¡Muchísimas gracias Edgar y Sergio!!!

2 november: Día de los almas

Toen we donderdagochtend wegreden uit het indiaanse dorpje Maimará was het al een drukte van jewelste op de begraafplaats (cemeterio). Volgens de traditie ligt deze hoger dan het dorp, opdat de geesten van de voorouders het rijk der levenden beschermen. Elk jaar op 1 november - Día de los Difuntos (doden) - worden offerandes gebracht aan de overledenen, en op 2 november - Día de los almas (zielen) - worden deze onder de grond begraven. Vandaar de grote drukte.
Wij vervolgden onze trip naar Pucará de Tilcara, een fortruïne van vóór het Incatijdperk. Ooit woonden hier boeren en krijgers. Later werden afstammelingen van de Inca's wreed uitgeroeid door de conquistadores en de huidige bevolking in deze regio komt voornamelijk uit Bolivia. Omdat het lente is, staan de cactussen nu in bloei:


In het nabijgelegen Museo Arqueológico Dr. Eduardo Casanova valt een hoop te leren over de geschiedenis van dit fascinerende gebied. Maar ja, eenmaal mee op groepsexcursie bleek er heel weinig tijd voor een uitgebreide rondgang langs de collectie... Volgende stop was het dorp Humahuaca. Ook hier passeerden we het kerkhof, waar vele (hoofdzakelijk) Quechua-indianen felgekleurde versieringen aanbrachten op en rond de grafzerken. Ik heb zo discreet mogelijk een rondje gelopen en had hier graag langer willen blijven op deze traditionele feestdag.

Altiplano

Op woensdag 1 november 2006 begon dus mijn tweedaagse excursie in een spacy truck richting het Altiplano. Eerst reden we door de Quebrada del Toro en volgden we grotendeels het spoorwegtraject van el Tren al las Nubes. Dit werd in 1941 aangelegd voor het vervoer van en naar de boraxmijnen in de zoutrijke gebieden bij de Chileense grens, zo’n 300 kilometer voorbij het Viaducto La Porvorilla (dat wij uiteindelijk niet hebben gezien).
In het gehuchtje Santa Rosa de Tasti woonden vroeger duizenden indianen, nu werd de rust slechts even onderbroken door ons bezoek aan het kleine archeologische museum.


De route naar het grensstadje San Antonio de los Cobres, woonplaats van indianen die werken in de koper- en zinkmijnen, bood uitzicht op bergen van rond de 6000 meter. Op het Altiplano (puna) zagen we onder meer lama’s, en iets later schitterde aan de horizon een witte streep ons tegemoet: de Salinas Grandes. Zout, zout en nog eens zout.


Wat een leven...


Daar zijn we dan, op het hoogste punt van de tocht. Hierna volgde een zigzagroute naar beneden terwijl onze gids Edgar bombastische operamuziek opzette. Rechtopstaand in de wind zong het Italiaanse stel in ons reisgezelschap uit volle borst mee, erg grappig.


Bij het dorpje Purmamarca zagen we de Cerro de los Siete Colores (berg met de zeven kleuren, 2100 meter hoog). Grondstoffen als zwavel, ijzer, koper, mergel, kalk en leem veroorzaken de verschillende kleurlagen en geven de ouderdom van het gebergte aan. Zo zijn de groengekleurde lagen al 570 miljoen jaar oud en bestaan de goud- en okerkleurige ‘slechts’ 67 miljoen jaar. Heel bijzonder. In Maimará, waar we overnachtten, was hetzelfde verschijnsel te zien. Hier heet de lokale (t)rots la Paleta del Pintor (het schilderspalet).

Hola Holanda!

Heej hallo amigos,

Hartstikke bedankt voor jullie felicitaties via mijn reisblog en e-mail! Het is inmiddels een feit, ik ben nu 35 en tot nu toe voelt dat zeeeeer goed!!! De trip over het Altiplano en verder noordwaarts was fantastisch, hieronder loop ik blij rond te huppelen over een uitgestrekte zoutvlakte. Meer foto's knal ik er zometeen of later op. Over een uurtje ga ik namelijk met Josina, haar vriend Radu en Martin in de bus naar San Lorenzo (20 minuten vanaf Salta) voor een paardrijtochtje in el campo. Hihi, mijn allereerste keer, daarom is mij het allersulligste paard beloofd.

Hasta pronto,
Selma (P.S. Ik leef met jullie mee in het koude en barre Nederland!)