Korte tussenstop

Graag had ik jullie iets meer verteld over de stad Resistencia, niet meteen wat je zegt een toeristisch highlight. Maar: het is alweer dinsdag 12 uur en ik ga zo naar de busterminal voor een nieuwe etappe: vanavond hoop ik ongeschonden aan te komen in Asunción, de hoofdstad van Paraguay. Op zo'n 6 uur rijden vanaf hier. Zodra ik daar een internetmogelijkheid vind, zal ik in ieder geval mis padres een geruststellend mailtje sturen.

Nu veel groetjes van Selma, werk en geniet ze!

Bye bye Salta

Wat heb ik genoten van mijn verblijf in Salta en omgeving. Mede dankzij de gezellige uitstapjes en etentjes met Josina, Radu, Martin en Sandrine. Maar voor ons allen is het tijd om verder te gaan: Josina en Radu pakken vrijdagavond hun tassen voor een veldonderzoek van 2 weken in el campo, Martin stapt zaterdag in de bus naar het stille dorpje Cachi voordat hij zijn vriendin in Buenos Aires zal terugzien en Sandrine vliegt zondag via Buenos Aires naar het zuiden.
Zondagochtend drinken Sandrine en ik een laatste kop koffie op een zonovergoten terras, waarna we afscheid nemen. Ik ben lichtelijk gestresst, want mijn bankpasje kwijt, maar besluit alsnog verder te reizen en vanaf nu heel goed op mijn Mastercard te letten (als ik deze ook verlies, is het over met de fun). Een mooie afsluiting vormt een ritje met de teleférico (gondellift) voor een uitzicht op Salta en de omringende heuvels. Dan stap ik om 16.30 uur in de bus naar Resistencia, hoofdstad van de provincie Chaco in het noordoosten des lands. Hier kom ik maandagochtend om 05:15 uur aan, oef.

Jippiejajeeeeeeeeeeeeeeeeeeee gauchos!!

Onder leiding van de Belgische gaucha Josina en Argentijnse gaucho Jose, twee zeer ervaren paardrijders, begin ik vrijdagmiddag aan mijn allereerste rit. Terwijl Josina's vriend Radu met blote voeten nonchalant op zijn paard zit te genieten, hou ik onwennig de teugels vast met m'n linkerhand en oefen ik met stoppen en vaart maken ('vamos!'). Voor Martin is het zijn tweede rit te paard, en ook hij is een beetje zenuwachtig als we een heuveltje moeten afdalen. Achterover leunen en maar hopen dat we niet neerstorten.

Gelukt! Nu kunnen we verdersjokken over de dorre heuvels en ons laten imponeren door de vele roofvogels, donkere wolkenluchten, het uitzicht op Salta en de loslopende paarden en koeien.



Haha, het lukt zelfs om foto's en filmopnamen te maken! Wat een bravoure te paard, dit zelfportret.


Korte rustpauze. Schitterend toch? En de volgende dag geen zadelpijn, dit smaakt naar meer.