Ready???

Zondag 12 november 2006

Nageltjes verzorgd, klaar voor een uitstapje naar de Iguazú-watervallen op de grens van Argentinië en Brazilië! Jawel mijne dames en heren, gistermiddag ben ik vanuit Paraguay weer teruggekeerd naar het land van de gauchos en de tango. Let’s stay in touch!

Zuid-Paraguay

Vrijdagochtend 10 november neem ik afscheid van het vriendelijke hotelpersoneel en koop ik bij het busstation een kaartje naar Encarnación, de derde stad van het land. Onderweg stappen talloze verkopers in met manden vol fruit, drank, koekjes en broodjes. En bij ieder plaatsje dat we passeren, worden postpakketjes in- en uitgeladen. Mensen die na mij instappen, lijken niet echt op de lege stoel naast mij te durven (of willen?) gaan zitten, waarschijnlijk ben ik te exotisch en een beetje eng. Omgekeerd bekijk ik met veel plezier het uiterlijk van mijn medepassagiers. Sommigen hebben duidelijk indiaanse trekken, en een jochie valt op door zijn lichtere haar en blauwe ogen. Met zijn ouderwetse kleren lijkt hij zo uit communistisch Oost-Europa afkomstig.
Maar dan ploft Rosana (20) naast mij neer, een vrolijke en nieuwsgierige meid die in Asunción een tandartsopleiding volgt. Ieder weekend gaat ze naar haar familie in Encarnación. Het jonge meisje voor ons geeft haar 5 maanden oude baby even aan Rosana in bewaring als ze naar de wc achterin de bus loopt. Hier moeten we allebei om giechelen. Rosana is niet van plan om nu al aan kinderen te beginnen. Net als in de noordelijke Argentijnse provincies zijn in Paraguay schrikbarend veel tienermoeders van 12 jaar en ietsje ouder.


Ik wil deze foto aan Rosana opsturen, maar tot haar spijt heeft ze geen e-mailadres. De rest van de reis vermaken we ons zeer met kleine taallessen. Rosana kent een paar Duitse woorden en uitdrukkingen, en ook wat Engelse, die ze graag met mij oefent. Ik vraag haar hoe het nou zit met Guaraní. Ze legt uit dat ze deze taal – schrijven, lezen en spreken – 12 jaar lang verplicht heeft geleerd op de lagere en middelbare school, maar in de praktijk altijd Spaans spreekt. Bij hoge uitzondering ontmoet ze iemand die alleen Guaraní kent (indigenas uit afgelegen gebieden).
Zodra we zijn gearriveerd op het hectische busstation van Encarnación, heb ik weer moeite om sommige mensen te verstaan, want velen brabbelen hier een mix van zangerig Spaans en Guaraní. ’s Avonds koop ik een fles water en chocoladekoekjes in een supermarkt die even een home sweet home-gevoel opwekt:


Zaterdag 11 november 2006: ik werk snel mijn ontbijt naar binnen en arriveer iets na zevenen op het busstation, waar ik mijn rugzak in bewaring geef. Door de chauffeur van een propvolle ronkende en rammelende bus laat ik me 28 kilometer buiten Encarnación afzetten bij de afslag naar Trinidad, een gehuchtje met onverharde wegen van dieporanje aarde. Wat heb ik hier te zoeken? Jezuïetenruïnes uit 1705. Hier werden drie eeuwen geleden meer dan 4000 Guaraní-indianen gehuisvest en onderwezen in de Spaanse en Latijnse taal (voor het zingen van religieuze liederen) en leerden zij Europese handwerk- en landbouwmethoden.


Gids Daisy leidt me rond langs de resten van de kerk, woonvertrekken, uitkijktoren en gevangenis (voor Guaraníes die zich schuldig maakten aan dronkenschap en overspel). Even later loop ik in mijn eentje over het terrein. Het is duidelijk geen beste tijd voor het toerisme in Paraguay. Op de heenweg raakte ik al even in gesprek met een huisvrouw, die benadrukte dat het de laatste jaren steeds slechter gaat met de landelijke economie. De armoede is ook duidelijk zichtbaar in en rondom Encarnación, met name aan de versleten kleding en schoenen die veel mensen dragen en het fanatisme waarmee straatverkopers hun waren proberen te slijten. Ik voel me steeds opgelatener wanneer het handjevol Paraguyanen dat ik de afgelopen dagen vluchtig heb ontmoet, nieuwsgierig informeert naar het doel van mijn reis (de luxe van een vakantie kan men zich absoluut niet permiteren), de prijs van mijn vliegticket en digitale fotocameraatje (ahum, zoveel maandlonen).