Córdoba: in hogere sferen

Woensdag schrik ik me rot van de hitte in Córdoba, ook wel La Docta (de geleerde) genoemd. Moe van de nachtelijke busrit en zoektocht naar een rustige hotelkamer met airco (ik heb zo ongeveer het hele centrum al te voet afgelegd als ik eindig in Hotel Del Fundador) laat ik de highlights even voor wat ze zijn. In een WIFI-cafe drink ik een glas rode wijn en klap ik mijn computerbaby uit voor wat berichtjes aan het thuisfront. Dan is het bedtijd.
Donderdag 16 november stap ik met nieuwe energie aan boord van deze uit Engeland geïmporteerde dubbeldekker met open dak. De chauffeur vertelt trots dat dit voertuig ooit in een speelfilm heeft gefigureerd.

Met 3 Argentijnse toeristes, 1 Chileense toeriste en een echtpaar uit Nederland luister ik naar onze gids terwijl we anderhalf uur lang rondrijden door de bekendste straten en wijken van Córdoba. Als het steeds harder begint te regenen, gaan we toch maar een verdiepinkje lager zitten. Bij deze neogotische Iglesia del Sagrado Corazón de Jesús, gebouwd tussen 1926 en 1934, mogen we even 'loslopen'. Begrijp me niet verkeerd, het is een hele leuke trip en de Zuid-Amerikaanse dames aan boord zijn erg gecharmeerd als ze ontdekken dat ik Spaanse zinnen produceer. Maar wat valt er nog veel, heel veel te leren.



Om 12 uur duik ik verder het verleden in met 2 Duitse toeristen: we krijgen een rondleiding door het Colegio Nacional de Montserrat uit 1687. Deze school werd gesticht door Dr. Ignacio Duarte y Quirós, zoon van Portugese ouders en destijds een bekende wetenschapper. Na afloop vraag ik of de Duitsers het gezellig vinden om samen te lunchen. De oudere meneer heeft al andere verplichtingen en uiteindelijk strand ik met leeftijdgenoot Marc uit Berlijn op een terrasje aan de overkant. We delen overduidelijk onze passie voor reizen en wat begint met een colaatje en een tosti mondt uit in een borrelfestijn met Quilmesbier. De zon breekt door en om ons heen stroomt het terras vol met rechtenstudenten die het einde van hun tentamens vieren. De faculteit bevindt zich naast het terras, vandaar. Heerlijk om middenin deze Spaanstalige kippenren te zitten.


Tien uur later sluiten we onze geslaagde kennismakingslunch en -borrel af met een pizzamaaltijd op een ander terrasje, hihi. Al met al weer een leuke verrassing en aangename afwisseling op het alleen reizen & eten.

Hi Marc, have fun during the rest of your trip to Buenos Aires, the far south, Montevideo and Brazil!!! It was very nice meeting you, good luck in the future & thanks for the travel tips, greetings from Selma!

Stuck in Posadas

Stapje terug in de tijd: na een tweede bezoek aan de Iguazú-watervallen op maandag 13 november heb ik genoeg vocht zien stromen en verlaat ik deze uithoek in het noordoosten des lands. Rond middernacht arriveer ik in de grensstad Posadas, die met een 3 kilometer lange hangbrug is verbonden met Encarnación (Paraguay). Tevens hoofdstad van de kleinste provincie van Argentinië, Misiones.
Mijn vermoeden dat er nog nachtbussen vertrekken naar Córdoba is onjuist, het busperron is akelig leeg. Een vriendelijke taxichauffeur loodst ons routineus langs een groepje agressief blaffende zwerfhonden dat hardnekkig om de auto heen blijft rennen (brrr) en zet me af bij Residencial Colon. De oude nachtportier reikt me een flinterdun, nauwelijks absorberend handdoekje aan en legt het douchesysteem uit. Schakelaar naar beneden: warm water, schakelaar naar boven: koud water. Dinsdagochtend koop ik meteen een busticket naar Córdoba en heb ik tot 16 uur de tijd om in Posadas rond te slenteren.


Vanaf het centrale Plaza 9 de Julio met een geinige en kleurrijke kathedraal loop ik naar Bajada Vieja, een van de oudste wijken van de stad. De eerste houten huisjes dateren uit 1870 en liggen bij de haven tegen een heuvel aan. In 1912 werd een spoorlijn van Posadas naar Buenos Aires aangelegd, waarna veel immigranten uit Polen, de Oekraïne, Libanon en Syrië hier kwamen wonen.
Een knappe groenteboer spoelt mijn glanzende appel af onder de kraan (vaarwel pesticiden) en we kletsen even over de corruptie en armoede die deze regio plagen. Wat later complimenteer ik een bejaarde vrijwilliger in het historische Museo Regional Anibál Cambas met het in mijn ogen mooie oude gebouw (dat heerlijk nostalgisch muf ruikt). Hij vindt het vooral jammer dat er geen geld is voor een opknapbeurt.


Terug op Plaza 9 de Julio is de siesta ingetreden en heerst er rust. Een paar jongens zingen en tokkelen wat op een gitaar, de vogeltjes fluiten, en deze meneer in het gips ligt vrolijk te telefoneren!


Met taxichauffeur Luis Jaquet die me naar het busstation brengt, heb ik een kort en amusant gesprekje waarin we onder meer vaststellen dat zijn vrouw op mijn leeftijd al oma was! Hij was 16 en zij 13 toen ze elkaar ontmoetten en zij zwanger raakte (het ontbrak/ontbreekt hier nogal aan fatsoenlijke seksuele voorlichting), en hun eerste zoon kreeg zelf een kind toen zij pas 34 was...
De busrit van pak 'm beet 18 uur en 1211 kilometer lang naar Córdoba (er wordt niet erg hard op het gaspedaal getrapt) voert door een landschap van weilanden, graanvelden, bossen, kromme paaltjes met prikkeldraad, estancias, moerassige poelen, elektriciteitsmasten en talloze wegkapelletjes. Terwijl we de zonsondergang tegemoet rijden en Harrison Ford weer eens een norse kapitein in een duikbootfilm speelt, geniet ik van alles dat langzaam aan mij voorbijzoeft: slierten trekvogels, stofsporen achter traktors, afgedankte Dukes of Hazard-auto's en trucks rondom simpele huisjes met veranda's, mensen op houten schommelstoelen, reusachtige kippen en roofvogels, een enkele fietser of gaucho die huiswaarts keert, kleine bananen-, palmboom-, bamboe- en maïsplantages. En niet te vergeten de honderden koeien en paarden in wit-, bruin- en zwarttinten die lopen te grazen op de vruchtbare pampagrond. Rond half 8 wordt het echt donker en zie ik zo nu en dan een kampvuurtje of lamp op een woonerf. Via Corrientes (hieronder) zakken we in de nacht verder naar het zuidwesten af.